Νύμφες, Πρόσωπα, 

Οἱ Νύμφες, θυγατέρες τοῦ Νηρέα, Νηρηίδες (Νεράϊδες) καὶ ἄλλες, στὶς ἐποχὲς θεῶν καὶ ἡρώων, ἀνέτρεφαν θεοὺς καὶ ἥρωες.Ναϊάδες: Νύμφες ποταμῶν, πηγῶν καὶ κρηνῶν,
Ὀρεστιάδες: Νύμφες πηγῶν βουνῶν,
Δρυάδες: Νύμφες σπηλαίων ποταμῶν λιβαδιῶν καὶ δέντρων,
Πλειάδες: Νύμφες συνοδείας θεᾶς Ἄρτεμης, κόρες Ἄτλαντα καὶ Ὠκεανίδας Πλειόνης.
Νηρηίδες: Νύμφες ἤρεμης θάλασσας, κόρες Νηρέα καὶ Ὠκεανίδας Δωρίδας κόρης Ὠκεανοῦ.

Σὲ μεταγενέστερα λαϊκὰ παραμύθια οἱ Νεράϊδες (Νύμφες) θεωροῦνταν ὄντα δαιμονικά, Ὁ Οὐίλιαμ Σαίξπηρ στὸ "Ὄνειρο Θερινῆς Νυκτὸς" ἀναβαθμίζει τὶς νεράϊδες, νὰ μὴν φοβοῦνται τὶς καμπάνες ναῶν. Σήμερα οἱ νεράϊδες θεωροῦνται φανταστικὲς πεντάμορφες ἀγέραστες κοπέλες.

Ἠώς, πρόδρομος ἀδελφὴ Ἡλίου, ἀρματοδρομοῦσα σκορπᾶ ἄνθη καταδιώκουσα τὸ σκότος.

Στὸν τόπο ἀνατροφῆς του, τὴν παραλία Λιβαδιῶν στὶς πρόποδες τοῦ 'ὅρους Δίκτη, ὁ Ζεὺς ἐπέστρεψε ἀπὸ τὴν Φοινίκη Ἀνατολικῆς Τηθύος Θάλασσας φέρνοντας μαζί του, τὴν πεντάμορφη Εὐρώπη, μητέρα τοῦ βασιλιᾶ τοῦ λαοῦ Τηθύος, Μίνωα, τῆς προκατακλυσμιαίας ἐποχῆς./

"...ἦμος δ' ἠριγένεια φάνη ροδοδάκτυλος Ἠώς". Ἰλιάδα, πρώτη ραψωδία, στίχος 475.

Διαβάζεις τὸν στίχο, Ἀκοῦς Χρώματα καὶ Βλέπεις Ἤχους ... ὡς τὸ θαῦμα τῆς Αὐγῆς.

Ἡ κόρη Ἠώς, ξεσκεπάζει μὲ τὰ ρόδινα χέρια της τὸ πέπλο τῆς νύχτας γιὰ νὰ περάσει το φῶς τοῦ ἀδελφοῦ της Ἥλιου, πρὶν ἀνατείλει.

Ἡ ἀπόδοση τοῦ ὁμηρικοῦ στίχου δὲν ξεπερνιέται σὲ ὀμορφιά, οὔτε ἀπὸ αὐτὴ τῶν Καζαντζάκη - Κακριδή: κι ἡ αὐγὴ σὰν φάνη ἡ πουρνογέννητη καὶ ροδοδακτυλάτη"

2024 09 10, 06 49 28 Ἠὼς (Αὐγὴ) ἀπὸ τὴν Παραλία τῆς θεᾶς Ἀφροδίτης στὰ Λιβάδια, ὑπώρειες Δείκτεως Ἀνατολικῆς Ἰδαίας Ὀροσειρᾶς @.

Ἴδη ἢ Ἴδα,

Ἡ Νύμφη Ἴδη, ἀδελφὴ τῆς Νύμφης Ἀδράστειας Βασίλισσας Μέλισσας (συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς Νύμφης Ἀμάλθειας Αἴγας), ἀπὸ τὶς ὁποῖες τρεφόταν ὁ Ζεὺς μωρό, νήπιο καὶ παιδὶ (Βιβλιοθήκη Ἀπολλοδώρου, Α΄ 1, 6), Τὸ ὄνομα τῆς Ἴδης δόθηκε σὲ ὀροσειρὲς τοῦ τόπου γέννησης καὶ ἀνατροφῆς τοῦ Δία, στὴν Μικρὰ Ἀσία (Φρυγία καὶ Μυσία) καὶ στὰ ὄρη τῆς Κρήτης, ὄνομα ποὺ διατηρεῖ σήμερα μόνο τὸ ψηλότερο βουνὸ τῆς Ἰδαίας ὀροσειρᾶς, ὁ Ψηλορείτης. Πάντα ὑπῆρχαν πολλὲς ἐκδοχὲς καὶ μέχρι στιγμῆς κανεὶς δὲν ἔχει κατασταλάξει γιὰ τὸ ποιό ὅρος ὀνομάστηκε πρῶτο Ἴδη.

Ποταμὸς Νύμφης Ἴδης στὴν Παραλία Λιβαδίων, στὸ φῶς Ἠοῦς καὶ Ἀνατέλλοντος Ἡλίου ἀπὸ τὸ ὅρος Δίκτη Γιούχτα μὲ τὴν ἥσυχη ἐπιφάνειά του πελάγους νὰ "κατεβάζει" τὸν Οὐρανὸ στὴν Γῆ, λίγο πρὶν χυθοῦν τὰ νερὰ τοῦ ποταμοῦ καὶ γλυκάνουν τὸ Πέλαγος τῆς θάλασσας Τηθύος, ὅπου ἀναδύθηκε ἡ Οὐράνια Ἀφροδίτη (@).

Ἴδη καὶ Ἴλιον

Στὸ ἔπος Ἰλιάδα τοῦ Ὁμήρου, τὸ Ἴλιον ἀρχικὰ ἐντοπίζεται στὴν "μυστική" Ἀτλαντίδα. Ὁ Ἀτλάντιος στρατηγὸς Δάρδανος, ἔδωσε τὴν ὀνομασία τῆς μητέρας πατρίδας του σὲ ὀνομασίες κατακτημένων περιοχῶν στὶς βορινὲς ἀκτὲς θάλασσας Τηθύος. Ἔτσι συναντᾶμε τὸ Ἴλιον καὶ στὴν κατακτημένη ἀπὸ τὸν Δάρδανο Τροία της Μυσίας, τῆς Μικρᾶς Ἀσίας.

Τὸ ὅρος Ἴδη στὴν Τροία, ἔχει κυρίαρχο ρόλο στὴν Ζωὴ τῶν Τρώων ὅπως καὶ τὸ ἀντίστοιχο τῶν Ἀτλάντων Ἴλιον. Τὸ ὅρος Ἴδη τροφοδοτεῖ τὴν Τροία καὶ τὸ ἴδιο συμπεραίνουμε καὶ γιὰ τὸ Ἴλιον τῆς Ἀτλαντίδας, μὲ νερὸ καὶ ἀναγκαῖα ξύλα. Ἐπίσης στὸ Ἴλιον Ἀτλαντίδας, στὴν κορυφὴ τοῦ Ἄτλαντα Γάργαρος, βρίσκεται ὁ "Βωμὸς" ποὺ ἀναφέρεται στὴν Ἰλιάδα, ὅπου ὁ θεὸς Ζεὺς βρισκόταν κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ Μεγάλου Ἀτλαντικοῦ - Τρωικοῦ πολέμου. 

Ἡ Ἴδη (ἢ Ἴδα) ἦταν νύμφη, σύντροφος τοῦ ποταμοῦ θεοῦ Σκάμανδρου καὶ μητέρα τοῦ βασιλιᾶ τῆς Τροῖας Τεύκρου. Ὁ ποταμὸς Σκάμανδρος πήγαζε ἀπὸ τὸ ὅρος Ἴδη (Μυσίας Μικρᾶς Ἀσίας) καὶ διασχίζοντας τὴν πεδιάδα κάτω και βόρεια τῆς πόλης τῆς Τροῖας,  ἑνωνόταν μὲ τὸν Ἑλλήσποντο ποὺ μετονομάστηκε σὲ Δαρδανέλια.