Ζαγρεύς 

Διαμελισμός,θυσιασθείς ως Ζεὺς Κοῦρος ἀκατονόμαστος

«Ζαγρεὺς» ἐτυμολογικὰ ὀνομασία Ἰονικὴς προέλευσης κυνηγοῦ ποὺ παγιδεύει ζῶα (ζωντανά). Ὁ ζαγρεὺς θεὸς αἰχμάλωτος ἄγριων κυνηγῶν (Τιτᾶνες Βάκχες-Μαινάδες..) ποὺ σὲ πανάρχαιες προϊστορικὲς ἱεροτελεστίες (ποὺ ἐπιβιώνουν σὲ ἀρχαϊκὲς Διυνυσιακὲς τελετὲς) πιάνουν μικρὰ ζῶα, ποὺ διαμελίζουν γιὰ νὰ τὰ φᾶνε ὠμά.

Ἀποστολὴ Τιτάνων Διαμελισμοῦ Ζαγρέα, 

ἀντί ἀκατονόμαστου Κούρου Δία. 

Ἦταν ἰσημερία ἀνοίξεως, κάπου δώδεκα χιλιετίες πρίν, μὲ πάρα πολὺ καλὸ καιρό, ὅταν οἱ Τιτᾶνες ξεκίνησαν τὴν ἀποστολὴ Διαμελισμοῦ Δία. Οἱ Τιτᾶνες Μὲ ἅρπες, δηλαδὴ κυρτὰ μαχαίρια στὴ μέση τους, ἀναχώρησαν ἀπὸ τὴν Ρόδο γιὰ Κρήτη. Χωρὶς νὰ γίνουν ἀντιληπτοί, ἀποβιβάστηκαν σὲ ἀπόμερο τόπο, τὰ Γυψωρυχεία Σητείας, ὅπου προμηθεύτηκαν γύψο. Πεζὴ πέρασαν ἀπὸ τὴν βυθισμένη πόλη Μόχλου καὶ τὸν ἀνελέητο Κάστελα καὶ ἔφτασαν στὴν Σητεία, ὅπου διανυκτέρευσαν στὸν λόφο Σφίγγας Πετρά. Τὴν ἑπόμενη μέρα πεζή, ἔφθασαν πρὶν νυχτώσει στὴν Πηγὴ Ζάκρου ὅπου εἶχαν ἔλθει πέντε Ἰδαῖοι καὶ ἕνα νεαρὸ παιδὶ γιὰ νὰ πάρουν νερό, τὸ ὁποῖο οἱ δέν  γνώριζαν ὅτι δὲν ἦταν ὁ νεαρὸς μισητὸς τους, κοῦρος Ζεύς, γιατί δὲν γνώριζαν ὅτι ὁ ἀκατονόμαστος μισητὸς θεὸς Ζεὺς εἶχε ἀποκτήσει στὸ μέλλον γιό, τὸν Ζαγρέα, Οἱ Τιτᾶνες τότε στρατοπέδευσαν ἐκεῖ κοντὰ καὶ ζήτησαν "νοερὰ" τὴν βοήθεια τοῦ Τυφῶνα γιὰ νὰ ἀπομονώσουν καὶ διαμελίσουν τὸν μισητό τους ἀκατονόμαστο θεὸ κοῦρο. Ὁ Τυφῶνας εἶχε συμβουλέψει του Τιτᾶνες νὰ διασκεδάζουν γιὰ νὰ τραβήξουν τὴν προσοχὴ τοῦ νεαροῦ θεοῦ κούρου, ποὺ γιὰ νὰ τὸν συναντήσουν θὰ βοηθοῦσε, ὑποχθόνια ὑποκινῶντας τον. Ἔτσι γιὰ αὐτοὺς Ζεὺς (υἱὸς Ζαγρεύς), ὑποκινούμενος ἀπὸ τὸν Τυφῶνα, ἀποφάσισε χωρὶς τοὺς προστάτες του Ἰδαίους νὰ κάνει περίπατο μόνος στὸ φαράγγι νεκρῶν Ζάκρου. Ἔτσι ἀπομακρύνθηκε καὶ ὅταν πλησίαζε στὴν πηγή της Ζάκρου σκέφτηκε νὰ ἐπιστρέψει. Στὴν ἐπιστροφή του στὸ Ἄντρο του, ὁ Τυφῶνας προκάλεσε ἀναπάντεχα χαλαζο- θύελλα καὶ ὅλα σκεπάστηκαν ἀπὸ χαλάζι μὲ ἀποτέλεσμα ὁ Ζεὺς κατ αὐτοὺς (ὁ Ζαγρεὺς) νὰ μὴν μπορεῖ νὰ δεῖ τὸ μονοπάτι τῆς ἐπιστροφῆς. Ἔτσι ἀναγκάστηκε νὰ περιμένει τὴν βοήθεια τῶν προστατῶν του Ἰδαίων, ὅταν τσίκνα κρέατος καὶ φωνές του τράβηξαν τὴν προσοχή. Ὁ μισητὸς γιὰ αὐτοὺς μικρὸς θεὸς Ζεὺς (Ζαγρεὺς) προχώρησε καὶ εἶδε μιὰ παρέα ἀπὸ πέντε κυνηγοὺς μὲ ἀσπρισμένα Πρόσωπα μὲ γύψο, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἀνάψει φωτιὰ καὶ ἔψηναν ἀντικριστὰ κρέατα. Οἱ Πέντε κυνηγοί, φώναζαν, σφύριζαν, τραγουδοῦσαν, χόρευαν, ἔτρωγαν καὶ ἔπιναν, προκαλῶντας τὴν προσοχὴ τῶν διερχομένων. Ὁ μικρὸς θεὸς (Ζαγρεὺς) βρῆκε αὐτὴ τὴν παρουσία τῶν κυνηγῶν καλὴ γιὰ νὰ περάσει τὴν ὥρα του, μέχρι νὰ ἔλθουν οἱ προστάτες του Ἰδαῖοι καὶ ἔπιασε μάλιστα κουβέντα μαζί τους, μὴ μπορῶντας νὰ διακρίνει στὰ βαμμένα ἄσπρα Πρόσωπά τους τὶς κακὲς προθέσεις τους. Ἔτσι οἱ κυνηγοὶ Τιτᾶνες, βρῆκαν τὴν μεγάλη εὐκαιρία, ποὺ περίμεναν, τὸν Μικρὸ θεὸ χωρὶς τοὺς προστάτες του.

Γιὰ νὰ ἀπασχολήσουν, τὸν μικρό, ἕνας - ἕνας, πρόσφεραν τὰ πέντε δῶρα τῆς Ἥρας, ποὺ τοὺς εἶχε δώσει ὁ Τυφῶνας. Ἀπὸ ὅλα τὰ δῶρα ὁ Ζαγρεὺς ἐνδιαφέρθηκε μόνο γιὰ τὸν καθρέφτη ποὺ σήμερα θὰ τὸν ἀναγνωρίζαμε σὰν "κινητὴ παιχνιδο-μηχανή". Ξαφνικὰ οἱ πέντε Τιτᾶνες, βρῆκαν τὴν εὐκαιρία νὰ ὁρμήσουν στὸν ἀνύποπτο μέχρι ἐκείνη τὴν στιγμὴ μικρὸ θεὸ (Ζαγρέα), καὶ μὲ τὶς ἅρπες- κυρτὰ μαχαίρια τους νὰ ἐπιχειροῦν νὰ τὸν κομματιάσουν. Τότε ὁ θεὸς Ζαγρεύς, κατάλαβε τὴν δύσκολη θέση του καὶ ἄρχισε νὰ φωνάζει γιὰ βοήθεια καὶ νὰ τρέχει, μὲ τοὺς Τιτᾶνες ξωπίσω του. Ὁ μικρὸς θεὸς (Ζαγρεὺς) ἀνηφόριζε καὶ μεταμορφωνόταν σὲ φίδι μὲ κέρατα, ἄλογο, τίγρη μέχρι ποὺ κυνηγημένος ἔφτασε στὰ Σκαλιὰ Ζάκρου, ὅπου μεταμορφώθηκε σὲ Ταῦρο, θέλοντας νὰ φτάσει στὸ θερινὸ καταφύγιο Δικταῖο Ἄντρο Ζήρου ὀροπεδίου. Ὁ μικρὸς θεὸς (Ζαγρεὺς) μεταμορφώθηκε σὲ ταῦρο, μὴ γνωρίζοντας, ὅτι οἱ Τιτᾶνες ἦταν δεινοὶ δαμαστὲς καὶ ἐκπαιδευτὲς Ταύρων. Ἔτσι ὁ μικρὸς θεὸς (Ζαγρεὺς) παρ' ὅλο ὅτι τοὺς ἔλεγε συνεχῶς ὅτι δὲν εἶναι ὁ Ζεύς, δὲν τὸν πίστευαν καὶ ὡς ταῦρο τὸν ἔπιασαν οἱ Τιτᾶνες καὶ τὸν διαμέλισαν σὲ δεκαπέντε (15) κομμάτια, τὰ ὁποῖα τὰ μοιράστηκαν ἀνὰ τρία (3) ὁ καθένας τους. Ἀμέσως μετὰ οἱ Τιτᾶνες, ἄναψαν φωτιὰ καὶ τὰ κομμάτια τοῦ Ταύρου- μικροῦ θεοῦ (Ζαγρέα) σούβλισαν σὲ ξύλα τὰ ὁποῖα κάρφωσαν γύρω ἀπὸ φωτιὰ γιὰ νὰ ψηθοῦν ἀντικριστὰ γρήγορα γιὰ νὰ τὰ φᾶνε.

Οἱ Τιτᾶνες ἐνῷ ἔψηναν ἀντικριστὰ τὰ δεκαπέντε κομμάτια τοῦ Ταύρου, συνειδητοποίησαν ὅτι ὁ Ταῦρος δὲν ἦταν ὁ μισητός τους θεὸς Ζεὺς ποὺ τοὺς Ἔριξε στὰ Τάρταρα, ἀλλὰ ἕνας νέος ἄγνωστος σὲ αὐτοὺς θεός. 

Τὶς δυνατὲς Φωνὲς βοήθειας τοῦ μικροῦ θεοῦ Ζαγρέα, ἄκουσε ἡ διαμένουσα στὸ Ἰδαῖο-Δικταῖο Ἄκρο (κάβο Σίδερο) θεὰ Ἀθηνᾶ ἡ Ἀκρωτηριανή. Ἡ θεὰ Ἀθηνᾶ "ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ" κατέφθασε στὰ Σκαλιὰ Ζάκρου - Ζήρου, ὅπου πληροφορήθηκε τὸ ἀνοσιούργημα τῶν Τιτάνων τοῦ διαμελισμοῦ τοῦ μικροῦ θεοῦ Ζαγρέα. Ἡ θεὰ Ἀθηνᾶ πῆρε τὰ δεκαπέντε κομμάτια τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ζῆν Ζεὺς παρέλαβε ἀπὸ τὴν Ἀθηνᾶ τὰ δεκαπέντε κομμάτια τοῦ διαμελισμένου μικροῦ θεοῦ ὡς Ταύρου, Ζαγρέα.

Ἀντὶ νὰ διαμελιστεῖ ὁ Ζεύς, διαμελίστηκε ὁ Ζαγρεὺς καὶ αὐτὸ ἦταν αἰτία ἀποτυχίας τῶν πέντε Τιτάνων ἀφοῦ ἡ ἀποστολή τους γιὰ διαμελισμὸ τοῦ μισητοῦ τους ἀκατονόμαστου θεοῦ, ποὺ τοὺς ἔριξε στὰ Τάρταρα, Ἀπέτυχε. Ἡ Ἀποτυχία τῆς Ἀποστολῆς τῶν Πέντε Τιτάνων στὰ Σκαλιά τους ὁδήγησε σὲ ὁμαδικὴ Αὐτοκτονία μὲ ἀπαγχονισμό. Οἱ πέντε Ἰδαῖοι, προστάτες του Ζαγρέα, τοὺς ξεκρέμασαν καὶ τοὺς ἔκαψαν. Ἡ Τιταία δὲν τοὺς πρόφτασε ζωντανοὺς καὶ μετὰ τὸν ἀπαγχονισμό τους ἔστησε στὰ Σκαλιά, Μνημεῖο Ταῦρο ὑπενθύμισης τῶν δρώμενων τῶν παιδιῶν της, Πέντε Τιτάνων καθὼς καὶ τῆς θυσία τοῦ Ταύρου θεοῦ Ζαγρέα.

Σκαλιὰ Ἑορτή.

Διαμελισμοῦ Ζαγρέα ποὺ θυσιάστηκε στὴν θέση τοῦ Δία.

Ὁ διαμελισμὸς τοῦ θεοῦ Ζαγρέα, σύμφωνα μὲ τὴν ἰδιαίτερη θρησκεία τῶν Ὀρφικῶν, γιορταζόταν στὰ Σκαλιὰ Ζάκρου Σητείας Κρήτης, μέχρι καὶ τοὺς πρώτους μΧ, αἰῶνες, μὲ φαγοπότι διαμελισμένου ταύρου.

Σήμερα στὸ ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγίου Γεωργίου στὰ Σκαλιά, πάνω ἀπὸ τὴν πηγή της Ζάκρου, μετὰ τὴν θεία λειτουργία ἀκολουθεῖ πανηγύρι τῆς ἐαρινῆς γιορτῆς τοῦ Ἀη Γιώργη μὲ φαγοπότι.

Ἔτσι ζωντανεύει ἡ παλιὰ παράδοση τοῦ διαμελισμοῦ του Ζαγρέα μὲ παραδοσιακὴ πεντα- νόστιμη ντόπια κατσίκα μὲ "γαμοπίλαφο" ἢ μὲ ἀντικριστὰ κρέατα ἀντὶ γιὰ ταῦρο καὶ συνοδὰ πειράγματα, μαντινάδες, τραγούδια, σφυρίγματα καὶ χοροὺς καὶ ἄλλα...

Τhe Walters Art Museum's Baltimore USA

Οἱ Πέντε Ἰδαῖοι Δάκτυλοι (Κουρῆτες) καὶ οἱ πέντε Τιτᾶνες (Βάκχες).

Αἰγυπτιακὸ κέντημα τοῦ 5ου αἰῶνα μΧ..

Ἡ λατρεία τοῦ Διονύσου, εἰσήχθη στὴν Αἴγυπτο ἀπὸ τοὺς Πτολεμαίους τὸν 3ο αἰῶνα π.Χ. καὶ συνεχίστηκε καὶ στὴν Ρωμαϊκὴ ἐποχὴ ἀπὸ τὸν 40 αἰῶνα μΧ. μέχρι καὶ τὸν 7ο αἰῶνα μΧ.,

Διονυσιακὰ Μυστήρια -Ὀρφικὰ.

Ὁ Ὀρφεὺς τὰ τελευταῖα προκατακλυσμιαῖα χρόνια, πρὶν τὸν πόλεμο Ἀθηναίων καὶ Ἀτλάντων (Τιμαῖος) θεωρεῖται ὡς ἡ πηγὴ τῶν Ὀρφικῶν τῆς προκατακλυσμιαίας πολιτισμικῆς ἐποχῆς.

Στὰ Ὀρφικὰ συγκαταλέγονται καὶ Μυστήρια ὅπως, ἐν προκειμένῳ, τὰ συνδεδεμένα μὲ Σατύρους, Κενταύρους καὶ Σιληνούς, Διονυσιακὰ Μυστήρια.

Τὰ Διονυσιακὰ Μυστήρια τὶς μετακλυσμιαῖες χιλιετίες, οἱ μυημένοι, τὰ συντηροῦσαν μὲ "ἱεροτελεστίες" (ὄργιο) Λατρείας τοῦ Τέλους καὶ Ἀρχῆς, μὲ τὴν θυσία διαμελισμὸ τοῦ θεοῦ Ζαγρέα (Βάκχου) καὶ τὴν γέννηση τοῦ ἔσχατου πρώτου θεοῦ Διονύσου (di-wo-nu-so*).

Τὰ Διονυσιακὰ Μυστήρια οἱ μυημένοι, κήρυτταν τελετουργικὰ ἔναρξη πέντε ἡμέρες πρὶν τὴν Ἐαρινὴ ἰσημερία (17η Μαρτίου) καί ἐξελισσόταν στὸ δάσος ἀπὸ "Μαινάδες" (πέντε Τιτᾶνες, θηλυκοὶ) στὸ φῶς τῶν ἄστρων, τοῦ ἀνοιξιάτικου νυκτερινοῦ οὐρανοῦ.

Οἱ Μαινάδες, "γυναῖκες" ντυμένες μὲ δέρμα ἐλαφιοῦ μὲ τελετουργικὸ ἐκστατικὸ χορὸ, μεθυσμένες καὶ ἐνθουσιώδεις "τρελὲς σὲ ὑστερία", ἔτρεχαν στὸ δάσος κάτω ἀπὸ ἤχους κρουστῶν "τυμπάνων", κραυγάζοντας "Εὐοί" (*2).

Οἱ Μαινάδες ἔπιαναν ἄγρια ζῶα, ὅπως φίδια, ἀρκοῦδες ἀκόμα καὶ λύκους καὶ ὡς "λυσσασμένες ὑστερικὲς" μὲ σπαραγμοὺς τὰ θανάτωναν μὲ τὰ χέρια τους καὶ τὰ ἔτρωγαν ὠμά.

Οἱ Μαινάδες συνδέθηκαν μὲ τὶς Βάκχες στὴν Λατρεία μεταμορφώσεων τοῦ θεοῦ Ζαγρέα ὅπως φίδι, τίγρι, ..., ταῦρο καὶ τὰ Σύμβολα τοῦ θεοῦ Διονύσου, κισσό, ἄμπελο, οἶνο, σῦκο, θύρσο...Λεοπάρδαλη, μὲ τὸν θεὸ Διόνυσο νὰ φοράει δέρμα λεοπαρδάλεως ἢ νὰ τὸν τραβοῦν σὲ ἅρμα πάνθηρες καὶ κουκουνάρι ποὺ ἀκουμποῦσε τον θύρσο του εἰς ἀναμνηση της Κυβέλης (Ρέας). (*3)

Τὸ τελετουργικὸ ἐξακολούθησε στοὺς κλασσικοὺς αἰῶνες σὲ Βακχικοὺς Θιάσους ποὺ ἀποδόθηκε μὲ τὴν "τραγωδία Βάκχες τοῦ Εὐριπίδη (407 πΧ.) ποὺ σκηνοθετήθηκε καὶ "παίχτηκε" σὲ θέατρο τῆς κλασσικῆς Ἀθήνας (405 π.Χ.)